Als we dit schrijven hebben we Hoi Ann alweer achter ons gelaten en zitten we in de nachtbus naar onze volgende bestemming zo"n ruim 500 kilometer zuidelijk. De bus gaat er de hele nacht over doen maar is van het comfortabele soort, heerlijke bedden! Althans dat hadden ze beloofd toen we het ticket boekte. De realiteit was anders, de bus was dik overboekt, mensen sliepen in het gangpad en was dus overvol. Hoewel het wel een leuke ervaring was is er van slapen niets gekomen, de bus heeft zo'n 600 kilometer al
claxonerend afgelegd, daarbij zijn de wegen in Vietnam matig tot slecht waardoor je met enige regelmaat flink door elkaar geschud werd als de busdoor een kuil reed.Eindelijk werden we om05.00 uur s -ochtendsafgezet in Nhatrang, Vietnam meest decadente badplaats. Hier gaan we drie nachten blijven om vanuit hier het binnenland te verkennen en een dagje strand mee te pakken. Maar eerst even over de achterliggende dagen, deze waren heel bijzonder, Hoi Ann staat op de wereld erfgoedlijst van de UNESCO. Dat betekend twee dingen, dat de plaats bijzondere culturele waarden heeft en dat er alles aan gedaan wordt om deze historische stad goed te onderhouden. Tevens betekend het ook dat er veel toeristen op af komen en dat het dus druk is. Alle twee de vooronderstellingen bleken waar, Hoi Ann is mooi, liefelijke en heeft zelf een romantische uitstraling.
Ook de drukte is bijna overweldigend te noemen hoewel dit waarschijnlijk vanwege het Tet allen maar meer is geweest.
Hoi Ann ligt aan een delta van rivieren en ligt pal aan zee. Vietnamese vissers gaan iedere avond de zee op in een soort omgekeerde helm (coracle genaamd) waar net twee man in kunnen en peddelen dan de zee op om daar tot vroeg in de ochtend te blijven en hun
vissen te vangen. Het klein schalige hotel is alleraardigst, de meiden die daar de scepter zwaaien zijn informatief over de streek en de mogelijkheden die je hebt. tevens kun je gebruik maken van de fietsen om naar strand of naar het centrum te fietsen.
Tijdens dat fietsen vraag je je temeer af of er wel verkeersregels zijn in Vietnam.Er staan minimaal verkeersborden af en toe een verkeerslicht waar ook niet iedereen zich aan houd. iedereen gaat al toeterend door het verkeer, je moet aanvoelen hoe de ander rijd. In
andere Azieatische landen is het verkeer ook aanpassen voor ons Europeanen maar Vietnam spant toch echt de kroon. Hoewel iedereen toetert heb ik (nog) niemand gezien die echt openlijk boos is over het weggedrag van de medeweggebruiker, iedereen rijd ook wel rustig maar het blijft een hachelijke onderneming. zeker toen we weggingen uit het centrum met oud en nieuw toen was er geen doorkomen aan en reden er duizenden scooters, al toeterend de stad uit. Tevens is het gebruikelijk dat de bewoners afscheid nemen van hun slechte dingen, ze doen dat in de vorm van verbranding, dus bijna voor ieder huis staat een grote pot waarin een flinke fik gestookt wordt. Dit in combinatie met
de duizende scoooters geeft een enorme smog.
Nog even verder over het Nieuwjaar, TET zoals dat hier heet. Tet is het grootste feest van Vietnam, het hele land ligt eigenlijk een viertal dagen stil, alleen in de toersiten centra wordt er in een wat lager tempo doorgewerkt. Het Tet festival wordt gevierd tijdens de eerste volle maan van het nieuwe jaar en verschilt daarom per jaar van datum. Voor de Vietnamezen betekent dit een aantal dagen vakantie een een week lang feest.
Het tet feest staat in het teken van familie en geluk. om de voorouders te eren worden huizen en temples over het algemeen versierd met rood en goudpapier en staan er overal grote potten met gele asters. Iedere streek heeft zo zijn eigen rituelen bij het feest. Tijdens het tet vieren alle Vietnamezen hun verjaardag en er worden dan cadeaus aan elkaar gegeven. Het nieuwe jaar, Carolien schreef het al, staat in het teken van het schaap, hoewel de Vietnameze liever het symbool vande Geit gebruiken. (Geit en Schaap zijn dezelfde symbolen).
Wij hebben samen met tienduizenden Vietnamezen en enkele toeristen het Tet gevierd, er waren optredens, herdenkingen (Vietnam-oorlog)
Je ziet een enorme familieband, gezinnen en zelf hele familie's zijn bij elkaar. Iedereen ziet er feestelijk uit. naarmate het twaalf uur 's nacht wordt krijgen de optreden een meer nationalistisch tintje. Het zal zo 1 minuuut voor twaalf geweest zijn toen Yvonne wat boos reageerd op alle mensen die gingen staan en haar het uitzicht op het podium ontnamen. Dit gezegd hebbende werd ze op haar schouder getikt met het verzoek om te gaan staan. Op dat moment werd namelijk, net voor de jaarwisseling het volkslied ingezet, die staand met de hand op het hart gezongen wordt. Op het podium staan dan de artiesten gehuld in een rood T-shirt met goudkleurige ster (de vlag van Vietnam) op de achtergrond een enorme transperante vlag). Het vuurwerk wat daarna de lucht in wordt geschoten
is het mooiste wat we ooit gezien hebben en is perfect qua opbouw en uitvoering.

Lucky money wordt gevraagd op nieuwjaarsdag en enkele dagen daarna ook nog wel. De anders zo ingetogen Vietnamese vragen 1 dollar aan je (in een rode enveloppe) dat brengt hen geluk op economisch gebied. Op Nieuwjaarsdag werden we dan ook bestookt met deze vraag door zowel kinderen als ouderen.

Door de vakantie in Vietnam waren onze mogelijkheden om vanuit hier dingen te ondernemen beperkt, openbaar vervoer was overvol of er werd niet gereden. Wij hebben dus vooral op de fiets de nabije omgeving verkend, kris kras door het landschap, door eindeloze rijstvelden, tempels, moskeeen en een Rooms katholieke kerk bezocht met een echte Lourdes grot. In de Boedistsiche tempel gesprekje gehad met een jong vrouw uit Hoi Ann die regelmatig de tempel bezocht om te praten met de monnik. Ze vroeg of wij dat misschien ook wilde, hij spreekt goed Engels. dat soort vriendelijkheid kom je hier regelmatig tegen.

De stranden hier zijn witte zandsranden, schoon, langgerekt en relatief rustig.

We hebben hier ook heerlijk gegeten, Yolande"s tips m.b.t. de restaurants hebben we ter harte genomen en in beidde resaturants echt heerlijk gegeten.
We laten Hoi Ann met enige weemoed achter, we beginnen het land een klein beetje te kennen, we zien hardwerkende lieve mensen, Het zijn trotse mensen en als je beseft hoe dit land in puin is geschoten, welke oorlogsgruwelen zich hier nog niet zo heel lang geleden hebben voltrokken, dan bezitten deze mensen een enorme flexibiliteit en maken contact met je, vertellen graag over hun land.